پوست شیر

پوست شیر یک سریال پلیسی-معمایی ایرانی است؛ ژانری که در ایران چندان به آن توجه نمی‌شود با اینکه یکی از عامه‌پسندترین ژانرهای دنیای قصه‌گویی به حساب می‌آید. در جهان ادبیات هم ما با بازار پررونق و محبوب کتاب‌های جنایی-پلیسی روبرو هستیم و واقعیت اینجاست که در بین این آثار، معمولا شاهکار ادبی که به‌اصطلاح منتقدین «جایزه‌بگیر» باشد وجود ندارد اما ژانر جنایی دقیقا در جایی وایساده که نیازی به این جوایز ندارد: دل مردم. در ایران اما ضعف ساخت تولید محتوا در این ژانر وجود دارد. تاریخ ادبیات ما نشان می‌دهد که کتاب افرادی چون احمد محققی که خودبازپرس ویژه قتل عمد دستگاه قضا بود در زمان انتشار خود با استقبال بی‌نظیری مواجه بود و یا پیش‌تر از آن سری کتاب‌های پرویز قاضی سعید که کپی ناقصی از آثار پلیسی غربی بودند در بین مردم پرطرفدار بودند. بااین حال تا امروز تعداد کتاب‌های جنایی نوشته شده ایرانی که سرش به تنش بیرزد به تعداد انگشتان دو دست هم نمی‌رسد. در دنیای سینما اوضاع بدتر است؛ اگر زمانی کارآگاه علوی و یا شمسی و مادام در تلویزیون جولان می‌دادند، رفته رفته ژانر پلیسی به قهقهرا رفت. طی سالهای اخیر بسیاری از افراد سعی کردند تا این ژانر را احیا کنند و برخی موفق بودند و برخی نه. برادران محمودی جزو آن دسته از اشخاصی هستند که روح خوبی به این ژانر دمیدند و با اینکه کارشان بی‌نقص نیست ولی توانسته شروع خوبی برای این ژانر از دست رفته در کشور باشد. آنها با انتخاب بازیگران مناسب، فیلمنامه‌ای که لااقل با قدرت شروع می‌شود و همچنین فضاسازی بومی خوب، پتانسیل قصه خود را درخشان کردند. پوست شیر اولین تجربه سریال‌سازی این دو برادر محسوب می‌شود و قطعا اولین تجربه، بهترین تجربه نیست. سریال پوست شیر در طول سه فصلی که پخش شد نقاط قوت و ضعف زیادی از خود نشان داد که در ادامه به بررسی یک به یک آنها می‌پردازیم. نکته مهم اینجاست که در این مطلب سعی شده تا حد امکان داستانی از فیلم اسپویل نشود، هرچند با توجه به پایان انجامیدن سریال و بررسی برخی نکات در فیلمنامه، گاهی بخش کوچکی از داستان لو می‌رود.